Dag 08. Zaterdag, 30 december 2017.
Padua

Vandaag nemen we een kijkje in de sterfplaats van de heilige Antonius van Padua (overleden 1231), maar ook de geboorteplaats van Bartolomeo Cristofori (1655-1731), de uitvinder van de pianoforte, de oorspronkelijke naam van de piano.

De universtiteitsstad Padua is een van de belangrijkste kunststeden van Italië. Padua, en meer specifiek zijn historische centrum, ademt een bijzondere sfeer uit die moeilijk is te omschrijven en die we dus het beste zelf kunnen ervaren. We treffen er een wirwar van steegjes met arcades, monumentale pleinen, bescheiden huizen, historische villa's en de schitterende basiliek van Sint Antonius.
Als we trek hebben in een echt Italiaans kopje koffie in een bijzonder ambiance wordt het klassieke Caffè Pedrocchi, vlak bij de basiliek, geadviseerd. Het is voor de lokale bevolking een ontmoetingsplek bij uitstek.

We ontbijten om 07:45 uur en vertrekken om 09:00 uur. Het is een kleine 5 kwartier rijden.
In Padua zal Marianne Vennix ons zo'n 1,5 uur gidsen. We kennen haar uit Verona.

Om 10:00 uur rijden we Padua binnen.

Aan de rand van Prato della Valle stappen we om 10:20 uur uit en gaan aan de hand van Marianne Vennix te voet verder.

Het Prato, dat letterlijk vertaald veld betekent, staat bekend als het grootste plein van Italië (88.620 m2). Het is tevens een van de grootste van heel Europa. Aan zijn ovale vorm is nog steeds duidelijk te zien dat er vroeger op deze plek een Romeins amfitheater (arena) heeft gestaan. Een duidelijke verwijzing dat Padua van oorsprong een Romeinse stad is. Antonius van Padua hield op het plein voor een grote menigte zijn openbare preken. Na zijn dood werd het terrein verwaarloosd en veranderde het in een door muggen geplaagd moeras. Om die reden heeft de Venetiaanse Republiek dit stuk land van de Benedictijnen onteigend en het aan de stad Padua gegeven voor openbaar gebruik. In 1767 werd Andrea Memmo, een Venetiaanse patriciër, uitgekozen om het Prato te vernieuwen. ‘Isola Memmia’ -zo’n 20.000 m2- werd verhoogd en het kanaal dat nu rond het Prato loopt werd aangelegd.

Bij deze 18e-eeuwse restauratie zijn resten gevonden van een Romeins theater, Zaire genaamd. Vier stenen bruggen overspannen de gracht, waarlangs aan beide zijden beelden van 78 vooraanstaande burgers van Padua staan, waaronder Titus Livius, een beroemd Romeins geschiedschrijver uit de tijd van Augustus. Er staan 40 beelden aan de buitenkant van de gracht om Isola Memmia en 38 aan de binnenkant. Bij één brug staan geen beelden maar 4 obelisken.

Volgens het oorspronkelijke ontwerp zouden er 88 beelden moeten staan.

 De hedendaagse schikking komt omdat het Napoleontische leger 6 beelden van Venetiaanse doges hebben vernield in 1797. 

Er waren een aantal normen waaraan de standbeelden moesten voldoen. Er mochten geen nog levende personen afgebeeld worden. Verder mochten er geen beelden van heiligen staan, want daarvoor waren er altaren in de kerken. Alle afgebeelde personen moesten een band hebben met de stad.

In de meeste gevallen waren het dan ook professoren van de universiteit, artiesten, legeraanvoerders of ex bestuurders van de stad. Het eerste beeld, dat van Antenore werd door Memmo zelf geschonken aan de stad. Alle andere beelden zijn in de loop van de tijd door rijke mensen van de stad en van andere belangrijke steden aan Padua geschonken.

Het laatste in 1838. De beelden zijn allemaal van mannen, met uitzondering van de dichteres Gaspara Stampa.

Ze zijn allemaal vervaardigd in een zachte kalksteen uit Vicenza, gehaald uit verschillende plaatsen van de Monti Berici. Dit soort steen is weliswaar makkelijk te bewerken, maar is wel onderhevig aan weersinvloeden.

Marianne neemt ons vervolgens mee naar de Basilica  Sant d’Antonio di Padova.

Hoewel Antonius een eenvoudige man was, bouwde de burgers na zijn dood een van de weelderigste kerken van het christendom. De Santo, zoals de kerk wordt genoemd, werd gebouwd in de 13e eeuw om onderdak te bieden aan het lichaam van Antonius van Padua. De bouwmeester is onbekend, waarschijnlijk was het een geniale, kunstzinnig zeer begaafde franciscaan. Ook al vertoont de bouw in zijn geheel een sterke invloed van de San Marcobasiliek in Venetië, zijn massieve, indrukwekkende structuur is zuiver romaans, terwijl het hele apsisgedeelte met de 9 kapellen tot de puurste gotiek behoort.
De basiliek is 115 m lang, in het dwarsschip 55 m breed. Hij heeft 8 koepels, 2 klokkentorens en 2 minarettorentjes. De 2 gelijke klokkentorens bereiken de hoogte van 68 m. Het enorme gebouw krijgt vooral licht door 3 grote roosvensters, waarvan er één in de voorgevel zit en de andere opzij van het hoofdaltaar. In de façade zijn 5 diepliggende bogen opgenomen.
Het kerkplein werd een tijd geleden ook gebruikt als kerkhof, zoals enkele tombes en overgebleven grafstenen getuigen.
De basiliek is gebouwd in de vorm van een Latijns kruis.

Antonius van Padova werd op 15 augustus 1195 in Lissabon geboren als zoon van een adellijke familie. Zijn doopnaam was Ferdinand. Net als Franciscus van Assisi deed hij als jongeman afstand van zijn aardse bezittingen, tot groot ongenoegen van zijn ouders. Hij sloot zich aan bij de Franciscanen en leek voorbestemd om als missionaris in verre streken het geloof te prediken. Maar nadat hij Afrika (Marokko) wegens ziekte had moeten verlaten, strandde zijn schip door een storm in Italië. Daar werd hij vooral bekend door zijn redenaarstalent dat, in combinatie met de wonderen die aan hem werden toegeschreven, drommen mensen op de been bracht, vaak in de open lucht omdat de kerken te klein waren. De laatste jaren van zijn leven bracht Antonius in Padua door, waar hij op 13 juni 1231 stierf. Al in 1232, op 30 mei, werd hij te Spoleto door paus Gregorius IX heilig verklaard. Sindsdien staat hij bekend als de heilige die het huwelijk beschermt, gelovigen behoedt voor ongelukken en helpt bij het zoeken naar verloren zaken. Je herkent dat rijmpje: 'Antonius, Antonius mijn beste vriend, zorg dat ik mijn ..... weer vind!!'
Het lichaam van de heilige Antonius is 2 keer uit zijn graf gehaald. De eerste keer in 1263, de tweede keer in 1981, precies 750 jaar na zijn dood. In de basiliek, in een apart zaaltje, is een héél interessante fototentoonstelling van dit evenement en de uit zijn kist gehaalde kledingstukken liggen in de relikwie- of schatkapel.
Uit onderzoeken van de stoffelijke resten heeft men de lichamelijke kenmerken van Antonius kunnen vaststellen: lengte ongeveer 1,70 m, niet erg stevig gebouwd, nobel uiterlijk met een nogal lang, smal gezicht, ingevallen ogen, lange handen en slanke vingers, leeftijd waarschijnlijk 40 jaar. Uitzonderlijk is de ontdekking van het ongeschonden spraakorgaan: een hedendaagse aanvulling op de ontdekking van de onaangetaste tong, gedaan bij het onderzoek van 1263. Het spraakorgaan wordt nu in de Relikwiekapel bewaard, evenals de resten van de pij gevonden naast de beenderen en de 2 antieke kisten met de waardevolle stoffen uit die tijd.

We gaan de basiliek in.

We lopen een stukje bij de basiliek weg om een mooie totaalfoto te kunnen maken.

We gaan naar het Palazzo della Ragione. Een interessante wandeling. Marianne weet goed wat ze ons moet laten zien.

We nemen hier afscheid van gids Marianne. We zien haar morgen in Ferrara terug.

We gaan met 2 ook geïnteresseerde reisgenoten naar het Palazzo della Ragione.

Palazzo della Ragione werd gebouwd in 1218 en uitgebreid in 1306. Tot 1797 werd het gebruikt als raadsvergaderzaal en paleis van gerechtigheid.

De bovenste verdieping, genaamd Il Salone, is een enorme hal, een van de grootste middeleeuwse zalen ter wereld (81x27x27 m). Het heeft een prachtig houten plafond met de astrologische theorieën van Pietro d'Abano, een professor aan La Sorbonne in Parijs en later aan de Padua Universiteit in de 13e eeuw. De fresco's vertegenwoordigen de toestroom van sterren op de activiteiten en het leven van mannen. Het gigantische houten paard aan de westkant van de hal werd gebouwd in 1466 en is gemodelleerd naar Donatello's Gattamelata die op de Piazza del Santo staat. Aan de oostkant is er een eigentijdse versie van de slinger van Foucault. De slinger is ons bekend uit het boek De slinger van Foucault van Umberto Eco.

Het wordt tijd voor een lunch.

Om 13:15 uur gebruiken we met z'n vieren de lunch in de Via Monte di Pietà.
We eten beneden tussen de gewelven en op een glazen vloer.

Na de lunch -het is 14:20 uur- gaan we naar het Battistero.
De 16e-eeuwse dom van Padua is zowel van binnen als van buiten een kale kerk. Het interieur krijgt er wel een speciaal tintje door. Interessanter is het aan de dom vast gebouwde Battistero, dat gewijd is aan Johannes de doper. Deze romaanse doopkapel werd gebouwd in de 13e eeuw. Het is een vierkante ruimte met een grote, ronde koepel, die van binnen volledig is bedekt met prachtige fresco’s van een van de navolgers van Giotto, Giusto de’ Menabuoi, gemaakt omstreeks 1378 in opdracht van Fina Buzzaccarini, echtgenote van Francesco da Carrara. Zij heeft rond 1370 dit Battistero willen laten ombouwen tot mausoleum om de resten van haar man en haarzelf te laten begraven. Helaas zijn zowel de graftombes als hun wapens door de Venetianen vernield toen ze Padova veroverden.
In de grote koepel wordt het paradijs uitgebeeld, waar Christus is te zien is als Pantocrator. Verder de schepping van de wereld, van de mensen, en ook scènes uit het Oude Testament. De Bruiloft van Kana en het laatste oordeel. Helaas hebben de fresco’s in de loop der tijden veel te lijden gehad  van smog, stof, rook van de kaarsen en dergelijke.
In het midden van het Battistero staat de 13e-eeuwse doopvont.

Door een stuk van de joodse wijk lopen we terug richting het Prato della Valle.
Een antiek en pittoresk kwartier van het oude centrum werd in 1603 het Paduaanse Ghetto. In Venetië bestond het ghetto al sinds 1516. Het Ghetto werd gesloten in 1797.

We verlaten het Ghetto en komen uit in de Via Roma. Die gaat over in de Via Umberto.
Beide straten hebben links en rechts arcades. Dat is wel prettig als het regent of ook bij felle zon.

Om 15:10 uur zijn we weer terug bij het Prato della Valle, waarvandaan we om 15:30 uur naar ons hotel in Rosolina vertrekken.

We hebben dus nog wat tijd om op de markt en in het park rond te kijken.

Op weg naar het hotel genieten we van prachtige beelden die de ondergaande zon ons levert.

Om 16:40 uur zet Fons ons voor het hotel af. Het was een pracht dag. Heel veel gezien. Gelukkig bleef het droog, maar het was behoorlijk aan de frisse kant, zeker in de schaduw.

Het diner is ook vandaag weer om 19:30 uur.
Het brengt:
   •     tortellini met aurorasaus
   •     gebakken varkenspoot, savooie kool en spinaziesoufflé
   •     Catalaanse crème

Als regel hebben we dezelfde tafelgenoten. Je zoekt elkaar toch een beetje op. Dat maakt de gesprekken ook wat minder oppervlakkig.

Omdat het al met al toch steeds weer vermoeiende dagen zijn, maakt niemand het eigenlijk gek laat. Nou ja, niemand?! Eigenlijk zijn het elke avond dezelfde enkelingen die tot laat in de bar blijven zitten.

naar volgende dag