Het was een lange reis. In kilometers dan. Maar liefst 7.477. Daarnaast reden we er nog ruim 200 in taxi's (naar hotel en naar luchthaven) en tijdens stadrondritten. Dat brengt het totaal op 7.700. Toch was er niet één vervelend of vermoeiend.
Bij chauffeur Sam voelden we ons elke kilometer veilig. Onze bus had Wi-Fi. Dat leek een prettige bijkomstigheid voor onze reisgenoten, want velen van hen hadden een laptop bij zich en konden zodoende vanuit de bus het thuisfront op de hoogte houden. Of dat steeds zo verstandig was laten we maar in het midden, wij vonden in elk geval de Indian Summer een stuk mooier dan het beeldscherm van een laptop.
We boften enorm met reisbegeleider Henk. Hij was bijna over-enthousiast en spande zich elke dag weer in om het iedereen zoveel mogelijk naar de zin te maken. Ook verstrekte hij dag in dag uit relevante informatie. En niet zo'n klein beetje ook.

We overnachtten tijdens deze 22-daagse reis in niet minder dan 16 hotels. Dat had wel het voordeel dat onze koffers nooit helemáál hoefden te worden uitgepakt. Maar kleding laten wassen, gaf vaak wel een probleem. De hotels waren van prima kwaliteit. De kamers waren steeds ruim en licht, met een grote badgelegenheid.
In verreweg de meeste hotels stonden de gasten in de lobby één of meerdere pc's -gratis- ter beschikking. Steeds waren er wel op de kamers aansluitingen aanwezig, maar voor het gebruik daarvan moest altijd -soms pittig- worden betaald.

Toen wij ons in New York bij Henk meldden, kregen wij een Tourprogamma van Americantours International -ATI- dat heel wat uitgebreider bleek dan dat van De Jong Intra Vakanties. Ter verhoging van ons vakantieplezier werd daarin een flink aantal optionele excursies aangeboden. Zonder dat dat met zoveel woorden uit ons verslag blijkt, tekenden we voor het merendeel daarvan in. In slechts in één geval -het Suger Shack Dinner in Québec- vonden we dat geen goede keus.
Omdat steeds nagenoeg alle reisgenoten intekenden op de optionele excursies was de hele reisgroep op heel veel dagen van 's morgens vroeg tot 's avonds laat bij elkaar. Nooit -zelfs niet in de laatste dagen- leidde dat tot irritaties.

Het was voor ons de eerste keer dat we met een internationale groep reisden. Tijdens het eerste deel van de rondreis -van New York tot Washington-, zaten er 7 nationaliteiten in de bus: een Amerikaan, een Belg, Denen, Australiërs, Nieuw-Zeelanders, Ieren en Nederlanders. In Washington haakten de Denen, de Nieuw-Zeelanders en de Ieren af en kwamen er -naast Nederlanders- Duitsers en Engelsen bij zodat het aantal nationaliteiten toen 6 werd. Voor het eerst ook waren er kinderen onder de reisgenoten. Gelukkig beslist geen vervelende. Het was een bijzondere ervaring. Jammer vonden we tijdens de contacten wel dat de Australiërs zo verdraaid moeilijk voor ons te verstaan waren. Daarop geattendeerd spraken ze heel eventjes algemeen beschaafd Engels.

In NRC Handelsblad van zaterdag 28 augustus & zondag 29 augustus 2010 lazen dat Hurricane Katrina 'Big Easy' misdaad bracht. New Orleans was nooit een stad van lage misdaadcijfers. Maar sinds Katrina in 2005 steeg de criminaliteit bijna elk jaar en omdat de misdaad in de rest van het land bleef dalen, groeide New Orleans relatief uit tot de moordhoofdstad van de Verenigde Staten. Wij hebben daar weliswaar niets van gemerkt, maar we namen daarom wel serieus de waarschuwing liever niet met z'n tweeën de begraafplaatsen St. Louis Cemetery 1 en 2 te bezoeken, omdat er geroofd en gerold wordt, en zelfs nog erger. Jammer, want -niets ten nadele van begraafplaats nummer 2- begraafplaats nummer 1 is de oudste van de stad en door de rijkversierde familiemausolea zeer fascinerend.

The Grand East Busrondreis heeft ons beslist niet minder gebracht, dan wij ervan verwachtten!